Zo maar een doordeweekse dag

 

Tandarts

Vanwege de corona was mijn halfjaarlijkse tandartscontrole opgeschoven naar juni. Maar dat voelde niet goed, daarom had ik de afspraak verder doorgeschoven naar augustus. Ik had het idee dat we het eerst moesten aanzien hoe het zou lopen met de covid-19 na het opheffen van de lockdown. 

Augustus leek me een aardig tijdstip, want over een half jaar zitten we in mei en dan is de griep/verkoudheidsseizoen ook weer voorbij en hopelijk ook de covid-19 (zeg ik hoopvol) en dan mag ik weer voor controle naar de tandarts.

Heel gek om bij de tandarts te zijn. Alle mooie stoelen in de wachtkamer waren vervangen door ongezellige plastic rechttoe-rechtaanstoelen, die trouwens voor geen meter zaten. 

Normaal stonden daar 6 stoelen, nu 5 gewone stoelen verspreid over de hal om de 1,5 meter afstand aan te houden. 

Heel ongezellig.

De receptioniste zat niet achter een plastic beschermscherm. 

Ze hadden wel een tafel voor de balie neergezet. Het idee is goed, maar aangezien de aerosolen verder vliegen dan de 1,5 meter (volgens sommige onderzoeken) zou ik toch een scherm willen hebben als ik daar gewerkt had. 

Maar goed, wie ben ik? Een zeikerd misschien. 

Ik had overigens geen gaatjes en weinig tandsteen. Jippie! 

Dan poets ik toch goed met de nieuwe elektrische tandenborstel. Ik had daar twijfels over. 

Ik had eerst een Oral tandenborstel en nu een Philips. Ik vind de Philips iets prettigere werken. 

Het protocol was desinfecteren (en nog meer natuurlijk) en dat deed ik netjes. Overigens ook toen ik weer in de auto zat. Je zit toch aan vieze deurkrukken. Je zou er haast smetvrees van krijgen. 

Mijn t-shirt had ik trouwens ook gedesinfecteerd. 😬 Het spul wat ik bij me had was erg vloeibaar geworden en ik knoeide op mijn t-shirt. Doe ik mijn naam van knoeikampioen weer eer aan. 🙃 

Drukte op de weg 

Ik zag op de heenweg dat de weg van Haarlem richting Zandvoort aardig vol stond met auto’s. Ik dacht dat het misschien wel slim zou zijn om via de snelweg (A9) naar huis te rijden. Nou forget it, het stond daar nog voller: een file dus. 

Het werd omrijden richting Halfweg en dan via Amsterdam en Spaarnwoude naar huis rijden. Dan ben je weliswaar langer onderweg, maar je rijdt wel goed door. Normaal gesproken dan, want ook bij Velsen-zuid stond het vast. Nou ja, zeg. 

Ik zette op dat moment de radio aan en hoorde toevallig ook gelijk waarom de boel hier vast stond. 

Deze keer was het geen vrachtwagen die te hoog was voor de Velsertunnel, maar het was een technisch mankement in de tunnel. Erg vervelend voor iedereen die in de file stonden, want het duurde meer dan twee uur voordat het mankement opgelost was.

Gelukkig kon ik wel zo goed als doorrijden, want ik heb eigenlijk helemaal niets met de tunnel te maken. 

Helaas bleek er nog meer langzaam rijdend verkeer te zijn. 

De weg langs het Noordzeekanaal richting IJmuiden stond ook vast of reed langzaamaan. 😱 Wat een drukte toch op de weg. 

Halverwege de rit zag ik de reden van deze opstopping: een auto met pech. Al met al was het een terugweg met hindernissen. 

Ik was blij dat ik weer thuis was. 

Desinfecterende handgeltasje

Ik had jullie al de link van een mini-tasje (klik) gegeven voor het kleine mini-flesje met desinfecterende handgel. Inmiddels heb ik er twee gemaakt. Het mini-tasje heb ik wel aangepast naar het model van mijn flesje. De eerste (onderste) ging niet helemaal goed, maar de tweede ging wel goed. Ze zijn echt handig. 

Verpleeghuizen en corona

Dit (klik) is precies wat ik ook al dacht toen de verpleeghuizen verplicht gesloten werden. 

Uiteraard geldt dit niet voor de mensen die wel geregeld op bezoek kwamen. 

Mijn moeder zit ook in een verpleeghuis vanwege Alzheimer. In het begin toen ze daar zat ging ik elke week 2 keer per week bij haar op bezoek. Na verloop van tijd werd dat 1 keer per week. Na een driekwartjaar ging ik om de twee weken (want het werd toch wel moeilijk om dit te combineren met de rest van je bezigheden) en dat heb ik aardig lang volgehouden. 

Toen ze mij steeds slechter kon plaatsen ging ik om de drie weken bij haar op bezoek.

Ik kom uit een gezin met vier kinderen en we komen allemaal (on)geregeld op bezoek. Het ongeregelde heeft te maken met de beroepen van de andere drie. Mijn moeder is dus gezegend met geregeld bezoek. 

Ik ga nu een keer in de vier weken op bezoek en soms extra als het nodig is aangezien ik de eerste contactpersoon ben, want ze herkent mij niet meer als dochter en je kunt ook geen gesprek meer met haar voeren of andere bezigheden doen. Ze heeft haar (de zoveelste) gehoorapparaten door de wc getrokken (die rotdingen zei ze dan) en nieuwe kopen doen we niet meer (haar laatste gehoorapparaat was net nieuw). Dit is ook op advies van de verpleging. 

Als je hard tegen haar praat hoor ze je wel, maar ze reageert gewoon niet meer. Ik ben daarom ook korter op bezoek want je zit daar als ik het even oneerbiedig mag zeggen ‘voor Piet snot’, maar ik ga wel zolang ze leeft. En als dat het enige is wat ik nog kan doen voor haar, dan doe ik dat. 

Als je zo vaak en lang (inmiddels al 3,5 jaar) op bezoek komt, dan herken je ook familieleden van andere bewoners op de afdeling. 

Uiteraard kan en mag ik hier niets over zeggen want je weet niet wat voor leven ze hebben en hoeveel kinderen er in het oudergezin zijn, maar er zijn bewoners die weinig tot geen bezoekers kregen/krijgen. 

Overigens begrijp ik het ook heel erg goed dat je minder of niet meer op bezoek gaat, want het is best zwaar om je ouder die heel erg ver in het dementieproces zit, te zien. Niet iedereen kan daar tegen of heeft daar het geduld voor. 

Hopelijk gaan nu de familieleden die zo zaten te klagen (even voor de duidelijkheid: ik heb het niet over de mensen die wel geregeld op bezoek kwamen) en praktisch nooit bij hun demente moeder of vader kwamen, sinds de opening van de verpleeghuizen nu wel geregeld op bezoek. 

In Beverwijk (dat is hier in de buurt) is nu een zorginstelling gesloten omdat een uitzendkracht met klachten haar zelfverantwoordelijkheid niet had genomen. Ze moest van de zorginstelling een coronatest ondergaan en ze bleek positief te zijn. Namens de bewoners, dank u uitzendkracht.  

Voor de bewoners en familie én de andere medewerkers is dit absoluut een tegenvaller. 

Als mijn moeder daar had gezeten, dan was ik laaiend en teleurgesteld geweest. Je weet toch hoe besmettelijk het is bij ouderen. 

Update: de volgende dag stond in de krant dat er niet meer besmettingen zijn geconstateerd. Wel past de zorginstelling de bezoekersregels aan. 

Een leven voor en een leven na 31 juli 1999

Een persoonlijk verhaal van mij.

Dit is geen verhaal om zielig te zijn, maar een verhaal waarin je leest hoe een leven in paar secondetijd op zijn kop kom te staan of in mijn geval op mijn gat kwam te liggen. 

Mondkapjestest

Of dit nu echt een serieuze test is of niet, hij laat wel zien welke mondkapjes voldoende zijn om je medemens te beschermen tegen een eventuele virus/bacteriële besmetting en welke niet.

In ieder geval zijn de mondkapjes die ik gemaakt heb volgens deze test ‘geslaagd’.